خـُـدا و مــَـن

با اِصـرارِ گودزیـلا دَر حالـی که هــَـوای شرجــی هنــوز روم اثـر نذاشته بود،

راه افتـادیم سمتِ ساحل

سطل شن بازی طبق معمولِ همه و همیشه ، همراهمون ..

ساحل خلوت بود..

بر اساس علاقه ی مفرطی که به خیره شدن به دریا دارم

عینکمو زدم و چند دقیقه قبل ازینکه گودزیلا با داد و بیداد صدا بزنه که :

بیـــــــا دیگــــــــه ..

به امواج نسبتا طوفانیِ نزدیــکـِـ غروب نگاه کردم..

هـَرمقداری که تلاش کردَمـ بخـاطر تاریـک شدنِ هوا شن بازی رو به فردا صبح علی الطلوع موکول کنم ، نشد..

شروع کردیم و یه قلعه ی بزرگ با چهار برجِ نگه بانی در چهار گوشه و یکـ برجِ فرماندهــی در وسط با نمایِ صدف

ساختیـم

بعدم که هوا تاریک شده بود و  نمای فرمانـدهی رو تموم کرده بودیم

همه اول یه نگاهِ عاقل انـدر سفیه بهمون می کردن که : 

عقلـشون کجا رفته.. تو این تاریکی دارن شن بازی میکنن :|

و بعد با دیدنِ شاهکارمون ، حرف و نگاهشونو پس می گرفتن و تحسین و تمجید می کردن .. 

به همین دلیــلِ تاریکی هوا قادِر به ارائه ی عکس از معماریِ شنی مون نیستم

عذر

(: